“Τσικαμπούμ” του Γιάννη Γιοκαρίνη σε στίχους Σάκη Μπουλά:
Το βραδάκι παντελόνι κολλητό φοράω
στο κουδούνι σου το χέρι μου κολλάω
το Garelli μας κοιτάζω και θυμώνω
μια εφτάμησι Yamaha ζαχαρώνω….
Η αναβίωση ενός Garelli Katia M, σε εκτέλεση Κώστα Κάλφα:
Garelli Katia 50cc – Η ιστορία ενός θρυλικού μοτοποδηλάτου .
Ημερομηνία κατασκευής 10/11/1976.
Το 1908, ο μόλις 22 ετών ο Adalberto Garelli μπαίνει στο χώρο της μηχανικής και αφιέρωσε τη δουλειά του στην ανάπτυξη και τελειοποίηση του δίχρονου κινητήρα για την FIAT.
Το 1919, ο Garelli ιδρύει την ομώνυμη εταιρεία και κατασκευάζει μια μοτοσυκλέτα 350 cc που με αναβάτη τον Ettore Girardi έκανε ρεκόρ μεγάλων αποστάσεων καλύπτοντας την απόσταση Μιλάνο – Νάπολη (840 km / 520 mi) με μέσο όρο 38,29 km/h (24 mph).
Η εταιρεία παρήγαγε επίσης μοτοσυκλέτες για τον Βασιλικό Ιταλικό Στρατό.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Garelli επικεντρώθηκε στην παραγωγή μικρότερων ποδηλάτων και μοτοποδηλάτων για την ευρωπαϊκή αγορά.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70 παρουσιάζει τα πρώτα μοτοποδήλατα με την ονομασία Garelli VIP.
Γνωστός σε όλους τους πενηντάρηδες και πάνω, ίσως και σε νεότερους της εποχής είχε κατακλύσει τους δρόμους μαζί με το ασυναγώνιστο τότε Camino της Honda.
Το συγκεκριμένο μηχανάκι αυτού του project αποτελεί μια μικρότερή έκδοση του κλασσικού Garelli VIP, με την ονομασία KATIA. Απευθυνόταν στον γυναικείο πληθυσμό και γενικότερα σε πιο μικρόσωμους αναβάτες καθώς ο μόλις 10 ιντσών τροχός του έδινε τη δυνατότητα να μπορεί ο αναβάτης να πατάει καλύτερα στο έδαφος και να έχει καλύτερο έλεγχο της μηχανής.
Ο κινητήρας, ένας μονοκύλινδρος δίχρονος οριζόντιος. Αρχικά διατίθεται σε έκδοση μονής ταχύτητας με kickstarter (Katia M), αργότερα κατασκευάστηκε και με αυτόματο κιβώτιο δύο ταχυτήτων και kickstarter (Katia Matic K2V) και με ηλεκτρική μίζα.
Στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Μιλάνου το 1973, ο Garelli παρουσίασε το Katia Electric, το πρώτο ιταλικό μοτοποδήλατο μαζικής παραγωγής με ηλεκτροκινητήρα, το οποίο κυκλοφόρησε από το καλοκαίρι του 1974 με περιορισμένη επιτυχία.
Παράγεται επίσης στη Βραζιλία και την Ταϊβάν, το Katia ανανεωνόταν συνεχώς, παραμένοντας στην παραγωγή μέχρι το 1991, τη χρονιά που έκλεισε ο κατασκευαστής Lombard, του οποίου ήταν το μοντέλο με τη μεγαλύτερη παραγωγή B0043
Η ιστορία για μένα ξεκίνησε όταν στην αυλή του εξοχικού ενός φίλου μου, όπου βρικόταν παρατημένο στην κατάσταση που θα δείτε στις φωτογραφίες. Tα χρόνια, η σκουριά και η ταλαιπωρία από τις βροχές και από την ακινησία είχαν αφήσει το αποτύπωμά τους. Πραγματικά όταν το αντίκρισα σκέφτηκα να το παρατήσω, μετά όμως είπα γιατί όχι, ας το δοκιμάσω και ότι γίνει.
Για ένα περίεργο λόγο όλα ήταν πάρα πολύ ευκολά , τόσο εύκολα που αν ήταν άνθρωπος θα έλεγα ότι είχε Άγιο.
Το μηχανάκι διαλύθηκε μέχρι και την τελευταία βίδα. Ο σκελετός πέρασε από αμμοβολή. Οι ζάντες ήταν για πέταμα όμως, κατά περίεργη σύμπτωση, ένα ζευγάρι σχεδόν καινούργιες βρέθηκαν στην αποθήκη ενός ανθρώπου στην Αθήνα ο οποίος πάλι ήταν έτοιμος να τις πετάξει.
Όλα τα νίκελ ξαναγίναν από την αρχή με εξαίρεση κάποια κομμάτια τα οποία κρατούσαν καλά ακόμη.
Το μεγαλύτερο στοίχημα από όλα ήταν ο κινητήρας. Δεν ήξερα αν δούλευε δεν είχα τις μηχανικές γνώσεις για να μπορώ να τον ελέγξω και κανένας μα κανένας μηχανικός δεν αναλάμβανε να κάτσει να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο μηχανάκι.
Αφού λοιπόν καθαρίστηκε επιμελώς άρχισε η μελέτη στο ίντερνετ στην προσπάθειά μου να μάθω την λογική που λειτουργεί ίσως ο πιο απλός κινητήρας που υπάρχει στον κόσμο.
Ψάχνοντας ανταλλακτικά βρέθηκα σε γνωστό μαγαζί της Καβάλας όπου, πάλι εντελώς τυχαία, ένας παλιός μηχανικός που βρισκόταν εκεί για καφέ, γνώστης των συγκεκριμένων μηχανών, αναγνώρισε την κεφαλή που είχα στα χέρια μου και όταν του είπα τι θέλω να κάνω προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Πολλά ευχαριστώ στο φίλο Γιώργο που ακούει στο ψευδώνυμο Νταλάρας, του οποίου η συμβολή ήταν σημαντική για να μπορέσει ο κινητήρας να πάρει μπροστά. Η χαρά δεν περιγράφεται επιτέλους ακούστηκε η φωνή του μετά από πολλά χρόνια σιωπής.
Σειρά είχαν τα περιφερειακά.
Σέλα γνήσια Ιταλική, ειδικά κατασκευασμένη για μοτοποδήλατα της εποχής, φαναράκι γνησιότατο και άλλα τζιτζιλομιτζιλόνια τα οποία ψάχνοντας αριστερά και δεξιά στο ίντερνετ μπόρεσα να τα βρω .
Αν και το κόστος αναπαλαίωσης θα μπορούσε να ήταν προκαταβολή για ένα μηχανάκι μεγαλύτερου κυβισμού, ωστόσο δεν το μετάνιωσα.
Κόντρα λοιπόν στο παίγνωστο (για τους όχι πια τόσο νέους) τραγούδι του Γιάννη Γιοκαρίνη, θα μοιραστώ μαζί σας την χαρά μου με τις παρακάτω φωτογραφίες:
