Κάποτε στα νιάτα μου, η τεράστια και πρωτοπόρος τότε Honda, είχε παρουσιάσει μια μηχανή που “μίλησε” στην καρδιά πολλών μοτοσυκλετιστών. Μια μηχανή με αγωνιστικές περγαμηνές που, σύμφωνα με τους ειδικούς, απλά της έβαζες ένα μεγαλύτερο ρεζερβουάρ και σωστά λάστιχα, και έτρεχες άνετα στο Παρίσι-Ντακάρ, την XRV 650 Africa Twin.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά, πίσω στο μακρινό 1988 που την είδα ζωντανή. Γερμανικά νούμερα, παρκαρισμένη στην 7ης Μεραρχίας στην Καβάλα, περνούσα με το Τρανσαλπ, την είδα, και κόντεψα να πέσω…….. Ολοκαίνουργια, γυαλιστερή, στα αγωνιστικά χρώματα του HRC, καθόμουν και την χάζευα ώρα, μου έτρεχαν τα σάλια, αλλά η αγορά της όνειρο θερινής νυκτός. Με τις τότε συνθήκες, το μόνο που μπορούσα να πάρω ήταν το πόστερ της, και η διακοπή της παραγωγής της το 1989, την έβαλε στην σφαίρα του “όνειρο ήταν και πάει”.
Έκτοτε πολλά μηχανάκια ήρθαν και έφυγαν (και κάποια ξαναήρθαν) αλλά το εξίμισι έμενε όνειρο, ένα όνειρο που απλά περίμενε την ώρα του για να γίνει πραγματικότητα. Όμως, ως γνωστόν, τα όνειρα πεθαίνουν τελευταία, και έτσι λοιπόν, 25 χρόνια μετά την πρώτη της παρουσίαση, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ψάχνω για ένα καλό, καθαρό και προσιτό Άφρικα εξίμισι. Τον Οκτώβρη του ’13 λοιπόν, και μετά από ψάξιμο ενός και πλέον χρόνου (όπου βοήθησαν και πολλοί φίλοι βλέποντας και απορρίπτοντας μηχανάκια), ήρθε η ώρα να κατεβεί από το πόστερ στον τοίχο του ονείρου και να πάρει την θέση της στο γκαράζ μου.
Παρά τα εικοσιέξι της χρόνια η κατάστασή της ήταν εξαιρετική στους τομείς που με ενδιέφεραν, έπασχε όμως από έλλειψη φροντίδας. Στοργή και Προδερμ is my middle name, απλά παρασυρθήκαμε λιγάκι και η στοργή δεν ήταν επιφανειακή, ενώ το προδέρμ έφτασε μέχρι τα νεφρά και τελικά, αυτό που ξεκίνησε σαν φρεσκάρισμα, έγινε μια σε βάθος αναπαλαίωση της μηχανής. Ξεκινάμε με μερικές φωτο από την πρώτη μέρα που η μηχανή ήρθε στα χέρια μου, από το “πριν”:
Πέρα από την ακατάλληλη οπτικά και ανατομικά σέλα, πάνω στην μαμά σχάρα είχε τοποθετηθεί σφαγμένη σχάρα από εφτάμιση, για να δεχτεί το κινέζικο βαλιτσάκι.
“….όξω πούστη απ’ την παράγκα….” που έλεγε και η Μαλβίνα
Οδοντόβουτσα, το πιο χρήσιμο εργαλείο σε τέτοιες καταστάσεις:
Και, προχωρόντας, πέσαμε στην λούμπα του “έλα ρε, εδώ που φτάσαμε ας κάνουμε και αυτό” και του “αυτό το κάναμε, να μην κάνουμε και εκείνο”;
Ένα λοιπόν φωτο-ρομάντσο του πώς εξελίχθηκε το “φρεσκάρισμα”:
Εκτός από αυτά που φαίνονται, υπάρχει και μια μεγάλη λίστα από αυτά που έγιναν αλλά δεν φαίνονται:
- Καινούργια δισκάκια συμπλέκτη
- Καινούργια αλυσιδογράναζα
- Περιέλιξη πηνίων
- Αντικατάσταση όλων των ρουλεμάν
- Αλλάχτηκαν όλες οι ντίζες
- Πλήρες σέρβις με ρύθμιση βαλβίδων και αλλαγή όλων των υγρών
- Καθαρισμός και ρύθμιση καρμπυρατέρ + φίλτρο αέρα DNA
- Καινούργιες δισκόπλακες και τακάκια μπρος-πίσω
- Μπροστινά ελατήρια ohlins
- Αλλαγή στις προστατευτικές φυσούνες στα καλάμια με μπλε (το “μαμά χρώμα)
- Αλλαγή θήκης στις ηλεκτρονικές (είχε γίνει ανάκληση αλλά ο τότε ιδιοκτήτης προφανώς δεν την έκανε)
- Μπαταρία
- Κατασκευάστηκε πλήρες σετ από τα “μαμά” αυτόλλητα
- Τα σφουγκαράκια που αγκαλιάζουν τα όργανα
- Κάγκελα
- Θερμίστορ επισκευής δεικτών βενζίνης (ευχαριστώ Μανώλη για τις οδηγίες επισκευής)
- Καπάκι ουράς μιας και το δικό μου το είχε σημαδέψει άσχημα αυτός που έπιασε το κινεζομπαούλο με ξυλόβιδες (ευχαριστώ Ελίνα-Vaelsod)
- Και, βρέθηκε άνθρωπος που είχε μανίσια σέλα σε πολύ καλή κατάσταση και ήθελε να τις ανταλλάξουμε (ευχαριστώ Γιώργο – Ravendark)
Αφού λοιπόν τελειώσαμε με τα δύσκολα, αφού το μηχανάκι έγινε κομμάτια και τα κομμάτια ξαναγίνανε μηχανάκι, τον λόγο σε βαφέα. Όχι σε τυχαίο βαφέα, αλλά σε καλλιτέχνη, στον καλύτερο (κατά πολλούς) βαφέα για μηχανάκια στην Βόρεια Ελλάδα.
Το τελικό αποτέλεσμα την ημέρα της παραλαβής.
Έχοντάς την πλέον στο σπίτι, τοποθετήθηκαν το σωστό τζαμάκι τύπου Dakar, τα original Ricky Cross κάγκελα και, ευγενική προσφορά του αντιπροσώπου της Honda στην Δράμα Μάκη Αλιμούδη, η σωστή μπαγαζιέρα.
Αχ ρε Honda, τί διαμάντια έβγαζες κάποτε……………
Έκτοτε, το μηχανάκι χρησιμοποιείται καθημερινά, αλλά και για κάποια επιλεγμένα ταξίδια στο εξωτερικό, με πρώτο και καλύτερο το νεανικό μου όνειρο, Δολομίτες με XRV
και μετέπειτα συμμετέχοντας στο Ιστορικό “Motogiro d’ Italia”.
Πλέον πρόσφατη “απόδραση” εκτός Ελλάδος, η συμμετοχή στο FIVA World Motorcycle Rally 2022 στο Brasov της Ρουμανίας (φώτο με τον Πρόεδρο της FIVA κ. Tiddo Bresters και τον κ. “papa” Grom, ιδρυτή και διευθυντή του ομώνυμου Μουσείου Μοτοσυκλέτας στο Vransko της Σλοβενίας).
The Bucket List is getting shorter………
Και μια προσωπική ιστορία: “Κάποια στιγμή, όταν την φτιάξω, θα την φέρω στην Ιταλία να την δείς”, είχα υποσχεθεί σε έναν φίλο. Ο φίλος αυτός είναι ο Silvio Manicardi, τέως Senior Manager της Honda Europe και μέχρι το 2022 Αντιπρόεδρος της FIM-Europe. Είναι ο κύριος με το λευκό μουσάκι που είναι δίπλα στην Αφρικάνα μου.
Η ιστορία πίσω από την υπόσχεση είναι η παρακάτω: Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Honda ετοίμαζε την νέα γενιά μηχανών, ένας νεαρός πεισματάρης Ιταλός (και ανερχόμενο αστέρι της Honda Ευρώπης), επέμενε πως όλα τα επερχόμενα on-off μοντέλα έπρεπε να έχουν φέρινγκ ώστε να προσφέρουν ταξιδιωτική άνεση στους κατόχους τους. Οι λογιστάδες ούτε που να ακούσουν για κάτι που θα ανέβαζε το κόστος, αλλά ο πεισματάρης Ιταλός έφτασε μέχρι τον Σοϊχίρο, τον οποίον την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, έπεισε για την ορθότητα των ισχυρισμών του. Το αποτέλεσμα ήταν το Τρανσάλπ, κατόπιν η Άφρικα……… and the rest is history που λένε και οι Καποτήδες. Ο Σοϊχίρο, μετά την τεράστια επιτυχία του Transalp, σαν αναγνώριση, του ανέθεσε να κάνει την Παγκόσμια παρουσίαση του νέου (τότε) XRV 650 στο Μαρόκο, και φυσικά αργότερα ήρθε η και άνοδός του στην υψηλότερη θέση της Honda-Europe, αυτή του Γενικού Διευθυντή Ευρώπης.
Όταν λοιπόν πριν κάτι χρόνια γνωριστήκαμε με τον Silvio (γιατί όπως θα καταλάβατε αυτός ήταν ο πεισματάρης Ιταλός) και του είπα πως μόλις είχα πάρει την Αφρικάνα και θα άρχιζα την αναπαλαίωσή της, εκείνος μου διηγήθηκε την παραπάνω ιστορία. Όταν κατόπιν είδε τις φώτο από την τελική μορφή της ενθουσιάστηκε, συγκινήθηκε και που έδωσε ολόκληρη την ταινία της παρουσίασής της στο Μαρόκο, ενώ εγώ με την σειρά μου του υποσχέθηκα, στην πρώτη ευκαιρία να του την πάω στην Ιταλία για την κάνει μια βόλτα, όπερ και εγένετο…….
P.S. Μου έδειξε και δυο φώτο του δίχως φέρινγκ Τρανσαλπ που επέμεναν οι λογιστάδες να βγει στην παραγωγή. Κύριοι, δεν ξέρετε τί χρωστάμε σε αυτόν τον άνθρωπο.
